We zitten volop in de pandemie en we weten dat de zorgsector handen tekort heeft. De uitputting van zorgverleners is groot. Misschien voel jij je aangesproken om ook in de zorgsector te gaan werken, om je bij te scholen of helemaal om te scholen en dus ook mee in de frontlinie te gaan staan.
Toch is het belangrijk om jezelf enkele vragen te stellen vooraleer je deze beslissing neemt. Wij zetten er vijf op een rijtje:
- Welk is je grootste motivatie hiervoor: in de frontlinie staan of hulp willen bieden aan anderen?
Sommige mensen voelen zich aangesproken vanuit de drijfveer om een ‘held’ te kunnen zijn, een verschil te kunnen maken en hiervoor erkenning kunnen krijgen. Voor anderen primeert het om een verschil te maken vanuit de drijfveer om anderen te helpen. Weten welke drijfveer voor jou primeert, is van belang in de keuze van opleiding die je wilt volgen en de duur ervan. Hou er rekening mee dat de pandemie hopelijk voorbij is wanneer je studies zijn afgerond en dat de frontlinie dan minder duidelijk zichtbaar is. Zorgverleners staan altijd in de frontlinie, volgens mij. De erkenning en zichtbaarheid ervan is echter nu pas duidelijk en kan terug vervagen na de pandemie. - Kan jij je eigen grenzen bewaken?
Zorgverleners vinden het zorg dragen voor anderen vaak zo belangrijk dat ze zichzelf vergeten of voorbij lopen. Op dit ogenblik zijn de noden zo groot dat er heel veel van hen gevraagd wordt. Zelf je grenzen kunnen aangeven en je eigen noden beseffen, is absoluut noodzakelijk om als zorgverlener te kunnen blijven staan en burn-out te voorkomen. Weten waarvan en hoe jij recupereert, thuis ondersteuning krijgen en je grenzen kunnen aangeven, effectief rust nemen wanneer je daar nood aan hebt (in plaats van het hele huishouden te beredderen) zijn belangrijke indicators om je eigen grenzen te kunnen bewaken en goed voor jezelf te zorgen. Maar al te vaak zorgen hulpverleners te weinig voor zichzelf. - Kan je tegen een stootje?
Hulpverleners horen schrijnende verhalen, zien lelijke wonden die anderen niet te zien krijgen en maken al eens agressie mee. Ze zijn er dan ook voor iedereen: voor hun patiënten/cliënten, voor diens familie, voor de dienst waar ze deel van uitmaken, voor hun eigen gezin. Als je snel uit het lood geslagen bent door verhalen van anderen en je neemt deze allemaal mee naar huis, dan is de kans groot dat je zelf overbelast wordt. Je kan niet de hele wereld redden, je kan niet alles goed maken voor iedereen, je kan geen dingen herstellen die niet binnen jouw invloed vallen. Met die wetenschap in het achterhoofd raken de verhalen en de mensen je toch, en intussen moet je kunnen blijven staan. Dus stevig in je eigen schoenen staan, is een absolute must voordat je je gaat omscholen. - Ben je in tijden van stress een kip zonder kop?
Het hoofd koel houden tijdens stress is misschien nog één van de belangrijkste vaardigheden die je hebt als zorgverlener. Je houdt immers constant rekening met allerlei omstandigheden: je patiënt, de noden, de middelen die er zijn, het team waarmee je samen werkt, … Heb je snel het gevoel dat je bij stress rondloopt als een kip zonder kop? Dan wil je vaardigheden ontwikkelen om hiermee om te gaan, terwijl je je omschoolt! - Heb je al ervaring en wat heb je daaruit geleerd?
De meeste mensen die in de hulpverlening terecht komen, geven al hulp aan ouders, vrienden, kinderen, … Of ze hebben al aan de andere kant van de lijn gestaan en willen vanuit die ervaring ook een steentje bijdragen. Wat heb je over jezelf al het meest geleerd in die periodes? En vanuit die ervaringen: is hulpverlening dan voor jou het meest geschikt? Of kies je voor een andere vorm waarbij je mensen helpt?
Praat vooral ook met hulpverleners over wat je wilt doen en op welke manier. Zij kennen de huidige druk en lasten, maar ook de vreugde en de vervulling van hun job. Volg je hart, maak je keuze en veel succes!
